Op dit slotmoment van deze sterke solidariteitsactie moet ik hier niemand overtuigen dat wat zich in Gaza afspeelt een brutale genocide is en dat Netanyahu en zijn regering massamoordenaars zijn. De vraag is wel: wat is de meest doeltreffende strategie om deze waanzin te doen stoppen?
Na de tweede wereldoorlog kwamen instellingen tot stand die de wereldvrede en mensenlevens trachtten te beschermen tegen de oorlog als een middel om geopolitieke en economische ambities van landen en hun leiders te voldoen.. We kenden de oprichting van de Verenigde Naties als instrument van vrede en samenwerking. In haar zog kwam de creatie van internationaal strafrecht ter bescherming van de fundamentele mensenrechten. En als kers op de taart werd de beteugeling van die misdrijven toevertrouwd aan een internationaal Strafhof. Maar onder meer door het vetosysteem in de veiligheidsraad is deze regelmatig vleugellam gemaakt en af en toe is de secretaris-generaal Gutierrez het voorwerp van hoon en spot. En ook uitspraken van het Strafhof worden dikwijls niet gerespecteerd, denk bijv aan het flagrant negeren van het bevel tot aanhouding van Netanyahu, ook door onze Premier.
Op Europees niveau werd de oprichting van de Europese Unie door de founding fathers als Schumann en Adenauer begroet als hét middel om de vrede binnen Europa definitief te verankeren. Nu geraakt die droom nogal ondergesneeuwd door eigen nationale prioriteiten, mede door de verruiming van de Unie na de val van de Muur zonder voldoende duidelijke nieuwe afspraken.
Een puur pacifistische benadering van de problematiek van oorlog en vrede is zinvol als een uiting van de ethische stem voor het respecteren van de mensdimensie in internationale conflicten. Het mag uiteraard wel niet een rem zijn op een daadwerkelijke bescherming van mensenlevens waar nodig.
Persoonlijk acht ik de rol van een sterke, stille maar efficiënte diplomatie belangrijk als een permanent actief zoeken en aftasten van mogelijke oplossingen. Maar indien ook deze benadering niet tot een rechtmatig resultaat komt, zoals nu in de kwestie Palestina, moet er kunnen teruggegrepen worden naar maatregelen die een land als Israel en zijn leiders echt pijn doen. Die maatregelen moeten uiteraard uitgaan van beleidsinstellingen die hiertoe ook reele mogelijkheden hebben, zoals Europa, maar ook België en Vlaanderen, en, misschien eerder symbolisch dan maar in principe niet onbelangrijk, door lokale besturen. Een zogenaamde vredesstad kan hiertoe een voorbeeld stellen. Die maatregelen kunnen een economische, financiële en politieke isolatie tot doel hebben. Vrome verklaringen zijn niet meer voldoende. Met inschikkelijkheid en vleierij oogst men zelden of nooit respect, wel minachting. Netanyahu reageert met minachting op de drang naar levensbehoud van Palestijnse kinderen, vrouwen en mannen. Laten we eindelijk ook vanuit deze stad hierop reageren door uiting te geven aan de golf van verontwaardiging van een groot deel van onze bevolking
Ik dank u
Paul Breyne
