J’accuse!
Gij, die verkozen werd om te spreken,
maar zweeg.
Gij, die uit naam van het volk mocht handelen,
maar afwoog.
Gij, premier. Gij, minister. Gij, Europees ambassadeur van afgewogen taal en diplomatieke stilte.
Gij, die vergadert en verdoezelt. Gij, die de woorden wikt maar nooit de daden waagt.
Gij waart op de hoogte.
Niet gisteren, niet sinds vorige week —
maar maanden, jaren geleden al.
Gij hebt geweten wat wij allemaal weten:
Dat er kinderen worden doodgeschoten
door scherpschutters die hun geweten hebben afgestoft als een geweer.
Dat er vrouwen worden geraakt in hun buik,
hun schoot,
hun slapen.
Dat baby’s sterven in vuile doeken
omdat er geen melk meer is, geen kracht, geen zuurstof.
Dat ondervoeding een staat is geworden
in plaats van een symptoom.
Dat de stilte op Gaza lijkt.
Niet de stilte van vrede, maar die van de wereld die
wegkijkt en daarna haar schouders ophaalt.
Een Britse arts, Nick Maynard, sprak.
Een chirurg die elke dag snijdt in zwijgen,
in vlees dat niet meer te redden valt.
Hij ziet een patroon van onversneden sadisme.
Mannen wiens testikels aan flarden werden geschoten.
Zwangere vrouwen neergeknald in hun tent.
Baby’s met longen die nooit lucht kregen.
Er is geen toeval meer in Gaza, alleen nog berekende vernietiging.
En gij,
gij bleef ‘de situatie opvolgen’.
Gij bleef ‘bezorgd’.
Gij bleef kijken,
maar niet zien.
Gij waart niet dom,
niet onwetend,
gij waart laf.
Gij verliet de moraliteit alsof ze een achtergelaten jas was.
Gij verkoos ‘balans’ boven barmhartigheid,
‘complexiteit’ boven geweten.
En ik, burger van dit land,
ik begrijp u niet meer.
Niet gij zijt het die mij vertegenwoordigt,
maar gij die mij verlaat.
Elke dag meer.
Ik ben niet alleen.
Wij zijn met velen.
Wij zijn mensen die het niet meer kunnen aanzien,
die ziek worden van uw schouderophalen.
Die weten wat er gebeurt,
en daarom niet meer kunnen zwijgen.
Gij,
gij hebt geen excuus meer.
