(voor de vele Palestijnen die ik hier in België ken)
Qaher*
De dagen zijn rusteloos.
Ik denk aan je moeder,
platte broodjes bakkend van droge
macaroni gemengd met water
van de gefilterde zee.
Je vader, die 20 kilo minder
vel aan been, bijt in het stof
van de tent waar hij ’s nachts
op plastiek en zand een plek zoekt
om het leven even te vergeten.
Ik knuffel neefjes en nichtjes
die schaterlachend door de
zomer plonsen, en diep
ontroostbaar huilen bij een niet
verkregen ijsje of een schrammetje of twee.
Ik vlieg naar oorden
waar we het leven vieren
en paradijselijk dobberen op
een zee van genot en vertier.
I have to run like a fugitive
To save the life I live.
Iron like a lion in Zion.
Ik denk aan jou.
Je lijft draagt de last van
vele levens, die je volgt en
voelt en verscheurt door video-calls,
voice-berichten en dagenlange stiltes.
Je rookt een zoveelste sigaret.
Ik draag je mee en laat je vallen.
Elke dag opnieuw.
Ik ben woedend en gebroken,
maar steek niets in brand,
sla niets of niemand in elkaar,
saboteer geen ambassades,
schreeuw net niet te luid.
Ik ween een zoveelste
diep verdriet,
als ik echt recht in je ogen kijk.
J’accuse en zo, elke dag,
maar wat betekent het écht,
zonder bed, huis
suiker, vrede, insuline
En rust
in dat hart van jou.
*Qaher is een Arabisch woord dat heel moeilijk kan vertaald worden. Khadija Dajani beschrijft het zo: “There is no English equivalent to the Arabic word ‘qaher’. The dictionary says ‘anger’ but it’s not. It is when you take anger, place it on a low fire, add injustice, oppression, racism, dehumanization to it, and leave it to cook slowly for a century. And then you try to say it but no one hears you. So it sits in your heart. And settles in your cells. And it becomes genetic imprint. And then moves through generations. And one day, you find yourself unable to breathe. It washes over you and demands to break out of you. You weep. And the cycle repeats”
