J’ACCUSE van Erika Vlieghe

Ik luisterde vrijdagmiddag naar de BBC Worldservice op de radio. Er stond een interview met de Britse chirurg Nick Maynard op het programma (Global News Podcast – Patterns of injury in a Gaza war hospital – BBC Sounds). Het gaat om een ervaren, oerbritse chirurg uit het al even oerbritse Oxford. Iemand die zorgvuldig zijn woorden kiest, en weet waarover hij spreekt. Hij vertelt met veel medische details over de schotwonden van argeloze burgers in wat nog rest van Gaza, die op dag 1 allemaal in de armen, dag 2 in de buik en dag 3 (de jonge mannen) allemaal in de testikels worden geschoten, alsof het om een soort macaber spel van verveelde sluipschutters, of een uit de hand gelopen AI-programma leek te gaan. Over jonge vrouwen, zwanger of met baby’s, die koudweg, zonder enige reden in hun tent worden doodgeschoten. Over de stilaan ondraaglijke graad van ondervoeding. Over pasgeboren baby’s die de pijp uitgaan omdat er geen poedermelk is. Enzovoort.
Ik nodig U van harte uit om deze korte, medische podcast even te beluisteren. Op het eerste zicht niets nieuws onder de zon. Er worden immers al bijna twee jaar zonder reden vrouwen, kinderen en andere onschuldige burgers afgeknald in Gaza. Er zijn talloze ontstellende rapporten over deze oorlogsmisdaden, ook jegens de lokale gezondheidswerkers.
Wij worden allemaal met deze feiten om de oren geslagen, burgers en politici. Voor mij persoonlijk zijn het soms de kleine, pijnlijke, erg geloofwaardige medische details die het gruwelijke geheel heel erg concreet maken.
Mijn vraag als arts, en als burger is eenvoudig aan u allen: waarom laten we dit toe, als België? Waarom accepteren we als land in Europa deze grove, walgelijke misdaden, dit grootschalige, ontstellende groepslijden, dag na dag, maand na maand? Is er werkelijk niets méér dat wij als land kunnen doen dan zeggen ‘dat we de gebeurtenissen in de gaten zullen houden’….? Dat doen we namelijk al bijna twee jaar, de gevolgen zijn bekend.
Ik begrijp de houding van mijn eigen land, en van mijn eigen regering hierover absoluut niet, en ik ben niet alleen. Het lijkt alsof er geen enkele zin voor moraliteit, voor goed en kwaad over blijft, alsof alleen nog de cynische berekening telt.
Mijn vraag is simpel: doe iets, aub. Herstel de moraliteit van ons land in deze zaak, of gun ons tenminste de illusie daarvan. Beter ruim laat, dan helemaal niet.
Met beleefde doch zeer bezorgde groet