J’ACCUSE van Carlijne Ceulemans

Ik heb te lang gezwegen. Het leed was me te groot, te machtig. Ik verloor mijn geloof dat hier iets tegen te doen valt. Als de groten der aarde het niet nodig blijken te vinden om op dit enorme, dagelijkse menselijke leed te reageren, het lijken toe te staan, of erger nog: het actief blijken ondersteunen, wat kunnen wij dan doen?
Maar het is waar wat Christophe Busch schrijft: we weten het. En dus mogen we niet zwijgen. Niets doen is geen optie.
Misschien, als we met heel velen zijn, schuift onze regering al die andere dringende dossiers waarover ze het niet eens geraken even aan de kant, om klaar en duidelijk standpunt in te nemen en te zeggen: stop het geweld in Gaza!