Ik draag een onnoemelijk verdriet in mij mee. Een verdriet dat ik probeer te verbergen want ik heb er geen ‘recht’ op aangezien ik veilig en gepriviligeerd ben. Maar ik voel het in mijn hart dat gebroken is, mijn botten die pijn doen, mijn nek die vast zit, mijn hoofd dat maalt, mijn bloed dat raast, mijn tranen die onverwacht opwellen of zich dagenlang verstoppen… Ondanks alles probeer ik mens te zijn en te blijven… maar het valt me zwaar, zo zwaar heb ik het nog nooit gehad. De menselijkheid staat op het spel, ieders menselijkheid en ontelbare levens.
‘Een koloniale wereldorde, gebaseerd op minachting van de Ander, keert zich onvermijdelijk tegen de kolonialisme. De Ander wordt als een beest gezien, en
als een beest behandeld. Maar, zo stelt
Césaire, wie de Ander tot onmens en tot beest maakt, maakt ook zichzelf tot beest. Het ontmenselijken van de Ander, resulteert in zijn eigen ontmenselijking.’ (citaat uit Grens kolonialisme, Albina Fetahaj)
Eigenlijk kan en wil ik hier niet (meer) over praten en schrijven want er is al zoveel gezegd, geschreven, gezien, bewezen… Als kind las ik over de slavernij en kon mijn ogen niet geloven, als jongere las ik stapels boeken over de Holocaust en begreep ik niet dat zoiets kon gebeuren, als jongvolwassene leerde ik over kolonisatie en Noord Zuid verhoudingen en begon ik het plaatje wat beter te begrijpen… Mijn vriendin Laila gaf me ooit voor mijn verjaardag het boek ‘Een ochtend in Jenin’ en ik zat aan de keukentafel genageld te lezen. Het was één van de boeken/momenten die mijn leven veranderde: hoe kon de wereld en de VN weten dat er zooveel onrecht gebeurde, dit veroordelen maar er toch niets aan doen. Business as usual. Het is een ‘zaak’ van kolonisatie, economisch gewin, racisme, beeldvorming, onderdrukking, genocide, imperialisme…en het is helemaal niet complex en totaal niet begonnen op 7oktober. Wie dat niet ziet of vooral wil zien, die steunt al deze onrechtvaardige systemen waar Europa zogezegd komaf mee maakt met hun universele mensenrechten.
J’accuse Europa en België voor het opnieuw aan de verkeerde kant van de geschiedenis te staan, voor het steunen en actief mee werken aan genocide, voor het in stand houden van racistische systemen. Ik beschuldig hen van dodelijke hypocrisie. Ze en we moeten alle economische, politieke en militaire banden met een extreem, gewelddadige en genocidair regime doorknippen.
Voor heel veel Palestijnen en hun families, hun dromen, de landbouwgrond, de prachtige natuur, de rijke cultuur, universiteiten, bibliotheken, moskeeën …is het te laat. Ik zie Palestijnse vrienden van mij ondanks alles doorgaan, met ups en downs…maar hun veerkracht is niet oneindig. Hun verdriet en verlies is enorm. Het gaat niet over cijfers, letters, bankrekeningen, een gevoel van macht, …het gaat over mensen met een rijkdom van leven, een samenleving, mensen met verhalen, vrienden, broers en zussen, zonen en dochters, …dat is wat ons mens maakt…en dat gaat verloren op grote schaal, zowel in Palestina als bij Palestijnse vluchtelingen als bij ons die erop staan te kijken en niets (kunnen) doen…Onze menselijkheid gaat verloren en staat op het spel!
Nooit meer, voor niemand.
