Binnenkort is de genocide in Gaza twee jaar aan de gang. Twee jaar!!!
De vele initiatieven en de massale betogingen van talloze burgers hebben weinig of geen daadwerkelijk effect gehad (zeker niet op onze beleidsvertegenwoordigers!), behalve misschien dat de solidariteit van de modale burger voor het leed in Gaza en de Bezette Gebieden exponentieel is toegenomen. Zwijgen of opgeven is voor een massa mensen geen optie en blijvend druk uitoefenen moet en zal uiteindelijk effect hebben.
Ondanks behoorlijk wat geïsoleerde en plaatselijke initiatieven (het organiseren van debatten en benefieten bijvoorbeeld) blijft het in de culturele sector en meer bepaald bij de podiumkunsten, opvallend stil. Wij missen gezamenlijke, duidelijke en ondubbelzinnige statements.
Het is ondertussen ook één jaar geleden dat op de opening van het Theaterfestival, Iman Aoun, oprichtster en bezielster van het Ashtar theater in Ramallah, werd uitgenodigd om de State of the Union uit te spreken. Zij moedigde ons aan – sméékte eigenlijk – om in onze sector aan actieve solidariteit te doen en concrete acties te ondernemen.
Wat is daar één jaar later van gerealiseerd?
SOS GAZA is één van de burgerbewegingen die blijft zoeken naar manieren om die druk aan te houden én te verhogen. Wij zouden u willen vragen om na te denken over én over te gaan tot concrete acties die u als instelling kunt ondernemen om steun te blijven betuigen
Twee elementen zijn naar onze mening daarbij van groot belang: zichtbaarheid en volgehouden continuïteit (niet enkel éénmalige acties met andere woorden).
SOS GAZA lanceert of herformuleert hierbij enkele concrete voorstellen:
- Grote en duidelijke banners aanbrengen op gevels en in inkomhallen (sommige huizen afficheren al de internationale verplichting om te ageren tegen een mogelijke genocide).
- Aankondigingen die worden gedaan bij het begin van elke voorstelling (zoals: “Vergeet niet uw gsm’s uit te zetten”) aanvullen met een korte solidariteitsboodschap voor de slachtoffers van de genocide.
- Publiceren van een J’accuse of een eigen J’accuse schrijven. SOS GAZA verzamelde en publiceerde ondertussen al talloze teksten op haar website – www.sosgaza.be – die daarvoor kunnen worden gebruikt.
- Op sociale media en in magazines en maandbladen (ook tijdschriften zoals Etcetera en Rekto Verso of websites als PZAZZ …) systematisch een pagina wijden aan het veroordelen van de genocide, (kan bijvoorbeeld opnieuw door telkens een andere J’accuse-tekst te publiceren).
- Blijvend organiseren van info momenten en debatten.
- Het mee ondersteunen van de internationale boycot beweging BDS (één van de aanbevelingen van Iman Aoun) én dat publiek maken. Sommige instellingen beslisten intern al om (voorlopig) niet samen te werken met personen of instellingen die (in)direct kunnen worden gelinkt aan het Israëlische regime. Zij gaan niet in op uitnodigingen om deel te nemen aan activiteiten en workshops en spelen geen voorstellingen in Israël of in huizen waar kritiek op Israël niet wordt getolereerd (zoals in de meeste Duitse instellingen bijvoorbeeld). Maar zij doen dat stilzwijgend. Een boycot beweging kan maar effectief zijn als die publiek wordt gemaakt en door zoveel mogelijk mensen en instellingen wordt gedragen.
Wij toonden lange tijd begrip voor de aarzelingen om stevige acties te ondernemen, maar ondertussen is dat begrip al lang hélemaal op. Onze sector staat bekend voor haar maatschappelijke betrokkenheid en engagement. Er mogen geen excuses meer aangehaald worden om met betrekking tot de genocide die zich voor onze ogen afspeelt, terughoudend te reageren. Zwijgen is medeplichtig zijn.
Zeg het door!
